W tej samej chwili uczulam jakis ogien w sercu swoim, czuje, ze ustaja zmysly moje, nie wiem, co sie wokolo mnie dzieje, czuje, ze mnie przenika wzrok Panski, poznaje dobrze wielkosc Jego i nedze swoja, cierpienie jakies dziwne przenika dusze moja i radosc taka, jakiej porownac z niczym nie zdolam, czuje sie obezwladniona w objeciach Boga, czuje, ze jestem w Nim i rozplywam sie jako jedna kropla wody w oceanie. Nie umiem tego wyrazic, co przezywam; po takiej modlitwie wewnetrznej czuje sile i moc do pelnienia cnot najtrudniejszych, czuje niechec do wszystkich rzeczy, ktore swiat ma w powazaniu, pragne cala dusza samotnosci i ciszy. [Dz. 432]
